Røros, Trøndelag

Al in de zeventiende eeuw was dit een mijnbouwstadje en je gaat hier dan ook echt terug in de tijd. In het centrum staan nog veel oude, houten gebouwen, die goed bewaard zijn gebleven. Doordat hier nog steeds mensen wonen en werken wordt het nog authentieker. De huizen aan Sleggveien, aan de overkant van de rivier, geven je een beeld van de geschiedenis van de mijngemeenschap. In de huizen aan de top van de weg woonden dagloners, ambachtslieden en zigeuners. De huizen zijn in traditionele stijl gerestaureerd. In 1980 werd het plaatsje opgenomen op de Werelderfgoedlijst van UNESCO en je ziet direct waarom zodra je hier aankomt.

Deze kerk is de trots van Røros en werd gebouwd in de gouden tijd van Røros Kobberverk (de kopermijn). Zij betaalden voor de bouw en het logo van Røros Kobberverk werd aan alle kanten geplaatst. Het witgekalkte stenen was in 1784 voltooid en is met maar liefst 1600 zitplaatsen een van de grootste kerken van Noorwegen. In 2010 is de kerk fraai gerestaureerd. Loop nog even door naar de straat achter de kerk, naar de Hyttklokka. Deze bel werd geluid voor de werknemers, wanneer het werk begon en eindigde, ook diende het als alarm. Oké het is een veel geschoten beeld van Røros, maar de Hyttklokka met de kerk op de achtergrond, is echt een plaatje.

De smelterij was vroeger het hart van de mijnstad. Helaas is deze in 1975 afgebrand, maar op de ruïnes is het Smelthytta museum gebouwd. Hier kom je van alles te weten over de geschiedenis van de smelterij, mijnbouw en Røros Kopperverk. De tentoonstelling over de koperfabriek vertelt het verhaal van de mijnbouw tussen 1650 en de negentiende eeuw. De indrukwekkende miniatuurmodellen geven je een goed beeld van de manier waarop het koper uit de grond gehaald werd. Daarnaast is er ook een mooie tentoonstelling over de kleding die in de negentiende eeuw in Røros werd gedragen, onder andere als ze naar de kerk, een bruiloft of andere feesten gingen.

Een ander onderdeel van het Røros Museum is de Olavsgruva (Olav's Mijn). Het is eigenlijk wel een must om mee te gaan met een rondleiding van een uur door de mijnen. Je gaat via de Nyberget mijn naar de Olav's Mijn. Onderweg zie je hoe ze in de zeventiende eeuw met hamer en beitel de rotswanden uitgroeven en door middel van licht- en geluidseffecten proef je de sfeer van die periode. De Olav's Mijn is nog actief in gebruik geweest tussen 1936 en 1972. Hier ervaar je de werkomstandigheden van de mijnwerkers rond 1970. Je ziet de grote verschillen, maar ook de overeenkomsten in 300 jaar mijnbouw.

De Storwartzmijnen zijn onderdeel van het werelderfgoed van Røros. Dit was lange tijd een van de belangrijkste mijngebieden van Røros Kobberverk. Dit mijngebied beslaat zo'n 4,5 vierkante kilometer en er liggen negen belangrijke mijnen. Wandel hier doorheen en je zult oude mijn-ingangen, transportsystemen, barakken, woningen en dammen zien. Houd je telefoon bij de hand, want veel monumenten hebben een QR-code. Scan de code en je komt meer te weten over de geschiedenis van het hele mijnbouwgebied.

Dit park is een van de grootste, aaneengesloten, ongerepte wildernisgebieden van Scandinavië. Veel mensen beginnen hun bezoek aan het park op de boot MS Fæmund II. Deze boot vaart tussen Synnervika (in het noorden) en Elgå (in het zuiden), onderweg maakt de boot verschillende stops, zodat je verschillende delen van het park kunt bereiken. In het park heb je kilometers aan wandelroutes en ook is het een goed gebied om te kanoën en te vissen. Bij het bezoekerscentrum krijg je informatie over het park en kun je de mogelijkheden voor excursies bekijken. Dit bezoekerscentrum ligt vijf minuten buiten het centrum van Røros, bij Doktortjønna.